Masallarımız…

Yaşam boyu o kadar çok izlenilecek film ve tiyatro, okunacak kitap, gezilecek yer var ki; insan, hayatı süresince birçoğunu yapamayacağı için üzülüyor. Romalılar ise bu durumu; ‘ars longa, vita brevis’ diye özetlemişler:

“Sanat Uzun, Hayat Kısa…”

Dijital çağda bilgiye ulaşmanın kolaylığı ve hızlılığı, günümüz nesillerini şanslı kılıyor. Ama geçmişe baktığımızda günümüz nesillerinden daha şanslıyız. En azından kısa süre de olsa doğal yaşamı gördük.

Doğal beslendik, mevsimleri bile zamanında yaşadık. En önemlisi büyüklerimizden masal dinledik.

Ve o masallar kültürel altyapımızı oluşturdu. O muhteşem masalları anlatan büyüklerimizi bir bir kaybettik. Masallar kaldı ama anlatanlar yok oldu. Sanırım bir süre sonra anlatanlar olmayınca masallar da unutulup gidecek.

Yaşı yarım asırı aşan birçoğumuz, soğuk kış gecelerinde soba ya da mangal başında aile büyüklerinden ve komşularından masal dinlemiştir. Ne kadar anlatılsa da o masallar, hiç eskimezdi. Çocuklar masalın sonunu getiremezdi, uyuyup kalırlardı.

Çocukluğumda masal anlatan mahalle büyüklerini tanıma şansı buldum.

Müthiş tekerleme söylerdi yaşı seksenlerde olan Süheyla Teyze… Hiç unutamam, “Buğday ektim darıdır diye, Sultan Ahmet minarelerini cebime soktum borudur diye” ya da ” Yer altında tıkır mıkır, bizim sıçan kilim dokur” tekerlemelerini… Kimbilir kaç yüzyıldır halk dilinden süzülüp gelmişti bu ve benzeri tekerlemeler…

Farklıydı büyüklerin dizlerinde o masalları dinlemek. Arzu ile Kamber’i, peri masallarını, Keloğlanı, Zümrüd-ü Anka kuşunu ilkokul öncesi dinlemiştim.

Ve masalları dinleyen her çocuğun yaşadığı hayal dünyası, her masal dinleyişinde büyüyüyen ve evreni kaplayan duyguları…

Masallarda hep iyiler kazanırdı, kötüler cezasız kalmazdı. Kültürler iç içe geçtikçe, 1001 gece masallarından Hindistan söylencelerine, Dede Korkut’a kadar rengarenk bir masal dünyasında yaşadığımızı daha iyi anlıyoruz.

Günümüzde dijital ortamlarda masallara kolayca ulaşsak da, bu soğuk ve duygusuz geliyor masal anlatıcılarının yanında…