Bursa’nın eski evleri…

İçinde yaşayanın olmadığı, kimsesi kalmamış eski evlerin yanından geçerken içimi hep bir hüzün kaplar…

İçerisini hep merak ederim. Kimbilir şimdilerde o kırık dökük olan, camlarını nasıl özenle silmiştir evin hanımı, ne özenle asmıştır gaz lambasının titrek ışığında ördüğü el örgüsü perdelerini.

Özenle tel fırçalarla ovduğu limon sarısı tahta merdivenlerinden kaç kez mutluluklarla inip açmıştır çift kanatlı sokak kapısını…

Belki bir gaz lambası aydınlatmıştır; kimi hüzünlü, kimi neşe dolu günlerini gecelerini…

Kaç beşik, “tıngır mıngır” sallandı. Kaç genç kız telli duvaklı yeni yaşamına gitti. Kaç delikanlı baba ocağının ateşini tüttürmeye devam etti. Kaç nesil bir arada beraber yaşadı. Kaç tabut için helallik dilendi, o tahta kapının önünde…

Kırmızı kiremitleri, penceresinde saksıları, çatılarında kumruları vardı o evlerin…

Eski evlere girseniz; yanınızda o evde yaşamış ya da yaşananları bilen biri olsa, geçmişe ışık tutsa, karlı kış günlerinde maşinga sobanın başında yaşadığı anıları paylaşsa…

Yine merak ediyorum; 100 sene sonra ya da günümüzde beton ormanlarında yaşayan, eski ahşap evlerin, o evlerin bahçelerinin sıcaklığını, o evlerin olduğu mahallelerdeki yürekten paylaşımları yaşamamış yeni nesiller nasıl anlatacak gelecek nesillerine yaşamlarını…

Dünyayı saran değişim rüzgarında yeni nesillerin öksüz bıraktığı o eski evlerimiz vefasızlığın ayazıyla tüm değerlerimiz gibi sonbahar yaprakları ile dökülüp gidiyor.

Trafikte, yolda, toplu ulaşım araçlarında insanları izleyin; nasıl mutsuzluk var gözlerinde, mekanik bir yaşamın çarklarında kıyılmayı bekliyorlar sanki…

Biz Bursalılar nasıl da şanslıyız; hala bu şehir geçmiş kokar, hala bu şehirde az da olsa geçmişin renkleri vardır…

Geçmişe özlem duyduğunuzda, anılarınızı tekrar yaşamak istediğinizde çıkın dışarı, günümüzde az da olsa kalan eski mahalleleri dolaşın, sokaklarına girin. Hala kalmışsa o mahalle esnafından alışveriş yapın, eski evleri seyredin; anılarınızın canlandığını, nasıl mutlu olduğunuzu göreceksiniz…