Kurtulan ruhlar

Akan burnumu koluma siliyorum, yakacaksız sobaya yaklaşıyorum, vücudum ısımı kontrol etmek için beni titretiyor. İnce örtüler altında üşümemeye gayret eden kardeşimin ayakucuna oturuyorum, ayak parmakları soğuktan uyuşmuş, belli. Ayaklarıma uzanıyorum, yırtık çoraplarımı etime serin iğnelerin batışını hissederek çıkartıyorum. Kardeşime çorapları giydirirken soğuktan çatlamış dudaklarımı onun kırmızı alnına dayıyorum. Ateşin cellatlığını yapacağı dakikalar sonrası geleceğini aklıma getirmemek için başımı silkeliyorum.

Artık buzdolabı görevi gören mutfağa gidiyorum, tezgâhtaki kuru ekmek kırıntılarını avucuma topluyorum. Ağzım bencillik yapmak istiyor fakat diğer odadan gelen tiz nidalar buna izin vermiyor. Elimdekileri dökmemeye dikkat ederek odaya yürüyorum. Kaslarım son gücünü de onun başının yanına çömelmek için harcıyor. Bir elim onu yetmeyecek bir enerji ile beslerken diğeri kara saçlarını okşuyor. Kırıntılar midesini gıdıklamış olmalı ki onları sıvı şeklinde boşaltıyor.

Yan komşularımızın kahkahaları zehirli kişiliklerini gün yüzüne çıkartıyor. Ayaklarımı sürüyerek buğulu camımıza yaklaşıyorum, kolumun yeniyle kendime görüşümü netleştirecek kadar bir yeri temizliyorum. Emeksiz paralarıyla takas ettikleri turtaları pis ağızlarına tıkıştırırlarken, kocasının eline bakan evin hanımıyla göz göze geliyorum. Benden kuduzlu bir köpekmişim gibi tiksiniyor, bin tokalı kafasını çeviriyor.

Ruhu da son nefesiyle fakirhanenin havasına karışmış kardeşimin ince kemikli bedenini kucağıma alıyorum. Gıcırdayan kapıdan çıkıyorum, gözyaşlarım donuk bedeni ıslatırken bulutların üstünde yaşayan aileye doğru ilerliyorum. Kalpleri aç çocuklar kıkırdamayı kesiyor, kabarık tüylü kediler elimdeki ölü bedene tıslıyor, evin babası küçümseyen gözleriyle beni azarlamaya başlıyor.

Cesedi uzun yemek masalarına bırakıyorum, kardeşimin çıplak bacakları süslü çorbalara bulaşırken bin tokalı kadın omuzlarımdan çekiştirip beni yere seriyor. Mutsuz papatyaların üzerinde yatan zayıf bedenim acı çeken bir ruh daha kurtulduğu için gülücüklerle doluyor. Gülücükler kahkahalara, kahkahalar hıçkırıklara dönüşürken cennetin nimetlerine kavuşmuş kardeşim bana açık gökyüzünden göz kırpıyor.

Ecelimin uzakta olmadığını hissediyorum, Azrail’im olacak açlık artık beni korkutamıyor.