Zordur kadın olmak…

Ve kadınlar,
bizim kadınlarımız:
korkunç ve mübarek elleri
ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yarimiz
ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri
Çok üzücüdür ki, kadının adı maalesef şiddetle anılır oldu.

                                                                                         Nazım Hikmet

***

Kocaman kocaman billboardların yanından geçiyorum içim ürperiyor.

Susma, kadına şiddete hayır, sana vuran eller kırılsın ve şiddete uğramış kadın fotoğrafları. Bir an düşünüyorum, gezip görmek için başka bir kadının, bizim ülkemize gelmiş olabileceğini hayal ediyorum ve tekrar içim ürperiyor. Neden mi? Bu ülkede kadınlar diyorum ve öylece kalıyorum.

Ve kadının adı her gün ekranlarda, ‘dövüldü, bıçaklandı, öldürüldü’ diye geçiyor. Her gördüğümüzde, her duyduğumuzda ne yazıktır ki, bu durumun biraz daha normalleştiğini hissediyoruz.

Erkeklerin fiziksel gücünü, kadını dövmek, kadını baskılamak, hatta kadını yaşamdan koparmak için kullanıyor olmasını ne genellemek doğrudur, ne de meşrulaştırarak normalleştirmek. Bireylerin şiddet eğilimleri bütün toplumu ilgilendiren bir meseledir çünkü.

Şiddet dediğimizde akla fiziki güç kullanımı geliyor ama halbuki baş etmek zorunda olduğumuz psikolojik, cinsel, ekonomik şiddet de var.

Eski Türkler’de, kadının yerine baktığımızda, Türk felsefesinde ve Türk kültüründe kadının çok üstün bir mertebede olduğunu görürüz. Bu dönemde eski Türkler, kadını kutsal olarak kabul etmiş ve el üstünde tutmuşlardır. Ata binen, kılıç kuşanan, ok atan eski Türk kadınları, korkusuz, çevik ve bilge kadınlarmış.

Erkekler için bu kadınlar, ideal eş olarak görülürmüş. Kadınlar da eşlerini güçlü, korkusuz ve bilge erkeklerden seçermiş. Kadın, fiziksel olarak da, söz hakkı olarak da erkeğinin yanında yer alırmış. Yaşam felsefeleri birbirlerini tamamlamak üzerineymiş. Bu durumdan dolayıdır ki, ‘’yarım’’ kelimesi ‘’yârim’’ olarak, ‘’eşitlik’’ kelimesi de kısalarak ‘’eş’’ kelimesi olarak günümüze kadar gelmiştir.

Cengizhan’ın, ‘’Ben sizin Han’ınızım. Bu da benim Han’ım’’ söylemi de kadına verilen değeri apaçık ortaya kokuyor.

Altay Türklerinin, Altay dağının en yüksek tepesine, ‘‘Kadın Başı’’ adını vermeleri de, kadının yüceliğini muhteşem bir şekilde anlatıyor. Türklerin, Arap kültürü ile tanışmasıyla birlikte kadının adı yavaş yavaş yok oluyor, eşinin yanında olan o muhteşem ‘’Türk Kadını’’, Arap kültüründeki gibi erkeğin 4 adım gerisinde bırakılıyor. ‘’Türk kadını’’,  Cumhuriyetin kurulması ile Mustafa Kemal Atatürk tarafından tekrar değer görerek, kanun karşısında tekrar eşit haklara sahip oluyor.

***

Kadına şiddetin ilk olarak insanlığa, dünya gözüyle bakıldığı zaman güzel ülkeme, inançlarımız olarak bakıldığında dinimize ve vicdanımıza, güncel olarak baktığımızda, ekranlarımıza ve billboardlarımıza yakışmadığı kadar eş, sevgili, abi, baba gibi kavramların yanına da yakışmadığını apaçık görüyoruz.

Büyük usta Neşet Ertaş’ın o güzel türküsünden bir kesit ile bitirmek istiyorum:

İki büyük nimetim var

Biri anam, biri yarim

İkisine de hürmetim var

Biri anam, anam, biri yarim

Birisi var etti beni

Birisi yar etti beni

İkisinin de birdir yeri

Biri anam, biri yarim…